.
หากวันหนึ่งเราชอบหรือสนใจใครสักคนนั้น เราก็มักอยากจะทำความรู้จักเขาคนนั้น
.
บางคนมีวิธีการในการเข้าหาหลายวิธีการที่แตกต่างกันไป
.
บางทีเราพยายามเข้าหาคนคนหนึ่งแต่ถึงแม้เราจะชอบมากแค่ไหน
.
ย่อมมีสิ่งหนึ่งที่สำคัญกว่าการชอบคือคำว่า “ การเข้ากันได้ ”
.
อย่างตอนเด็กที่ผมชอบรองเท้ากีฬาคู่หนึ่งสีสันสวยงาม
.
แต่ความจริงเมื่อนำมาใช้ในชีวิตประจำวันแล้วกลับปวดเท้าและไม่เข้ากับรูปเท้าเอาเสียเลย ทั้งที
ตอนลองก็เหมือนจะเหมาะสม
.
กลับกลายเป็นรองเท้าอีกคู่หนึ่งที่หน้าตาธรรมดาๆ สีสันเรียบๆ กลับเข้ากับรูปเท้าของผมใส่สบาย
และกลายเป็นรองเท้าที่ผมประทับใจมากเลยทีเดียว
.
สิ่งที่ทำให้คนสองคนสามารถเข้ากันได้นั้นคือ นิสัยวาสนา ที่มีความเสมอกันไหม
.
คนที่ชอบโกหก ชอบฆ่าสัตว์ก็มักจะมีเพื่อนในลักษณะเดียวกัน
.
คนที่ชอบทำบุญ ชอบทำความดีก็มักที่จะอยู่ด้วยกัน
.
สิ่งหนึ่งที่ทำให้คนคนหนึ่ง เข้ากันได้นั้นส่วนหนึ่งมาจากความมีนิสัยที่ไปในทางเดียวกัน ดีอยู่ดี ไม่
ดีอยู่กับไม่ดี
.
หากเราชอบใครสักคน ใครคนนั้นมีนิสัยวาสนาแบบที่เราเป็นไหม
.
สิ่งสำคัญคือ
เราอยู่คนเดียวได้โดยไม่ขวนขวายหาใคร มีความสุขได้ในแบบของเราเอง
หาความสุขจากการอยู่คนเดียวให้ได้เสียก่อน ถึงจะดึงใครสักคนเข้ามาแชร์
.
เราต้องการเขาเข้ามาเพราะ เราอยากได้ความสุข หรือเราต้องการมอบสิ่งดีๆให้เขา ถ้าเราอยากได้
เขามาทำให้เรามีความสุขเห็นทีว่านั่นคงไม่ใช่ความรักเสียแล้ว เป็นความเห็นแก่ตัวเสียมากกว่า
.
สำหรับผมความรัก คือการให้
.
การเริ่มต้นเข้าไปคุยกับคนที่เราสนใจ ผมแนะนำว่าเราควรที่จะไม่คาดหวังผลลัพธ์ที่เกิดขึ้น ทำให้
เขาด้วยความเป็นตัวเรา
.
หากคนมันใช่ ยังไงมันก็ได้ทำความรู้จักกันอยุ่ดี หากคนมันไม่ใช่ฝืนไปก็มีแต่แย่ลง
.
จังหวะที่ตัดสินใจคบหาดูใจกันนั้นไม่ใช่สิ่งที่บอกเราได้ว่า เราจะไปกันรอดไหม
.
หลังจากคบหาดูกันใจแล้วต่างหากที่จะเป็นตัวบ่งบอกว่าเราเหมาะสมกันคนข้างๆดีพอแค่ไหน
.
จงเป็นตัวของเราเอง
.
บอกชอบผู้ที่ชอบเราในแบบของเราเอง
.
เผื่อใจไว้ มีผู้คนตั้งมากมายบนโลกหากคนนี้เขาไม่เหมาะกับเราก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร
.
สุดท้ายแล้วประสบการณ์ความรักนั่นแหละจะสอนให้เราเข้าใจเองหากเรารู้จักที่จะมองหาความจริง
ในธรรมชาติ
.
มอบสิ่งดีๆให้คนอื่น
.
ไม่ต้องคาดหวังให้ใครเข้ามามีความสุขในความเป็นจริงบนโลก แต่หากมีเราก็ทำให้ดีที่สุด
.
เพราะสุดท้ายแล้วธรรมชาติก็พาเราจากกันอยู่ดีในสักวันหนึ่งถึงแม้เราจะไม่ต้องการก็ตาม
วันนั้นคงเป็นใครสักคนที่ต้องอยู่ก่อนและอีกคนคงต้องไปก่อน
.
เราไม่อยากให้เหตุการณ์อย่างนี้มันเกิดขึ้นหรอก
.
แต่
.
ชีวิตของโลกแห่งความจริงมันก็เป็นของมันแบบนี้แหละ
