.
และชอบที่จะเล่าเรื่องราวให้กับเพื่อนๆ
.
และผู้อื่นอยู่เสมอๆ
.
จนบ้างครั้งเมื่อเราเริ่มพูดมากจนทำให้หยิบเอาจินตนาการ หรือ สิ่งที่เราคิดว่าจะทำ
.
ไปแสดงบอกรายละเอียดให้เพื่อนๆฟัง ทั้งๆที่สิ่งที่เราหยิบนำมาพูดนั้นเป็นเพียง
.
แค่ " คลื่นในอากาศ " ที่เราคิดว่าจะทำเท่านั้น
.
เมื่อมีโอกาสพบเจอเพื่อนที่ไม่ได้เจอนานถามถึงเรื่องราวที่เราได้คุยกัน
.
และถามผมว่า ผมได้ลองทำเรื่องที่เคยพูดแล้วหรือยัง
.
มันทำให้ผมเขินอายอย่างบอกไม่ถูกที่เราเป็นคนไม่มีสัจจะสัญญาอะไรเพียงนี้
.
จนเมื่อผู้เขียนสังเกตเหตุการณ์บางอย่างที่เมื่อผู้เขียนนั้นได้ลงมือทำอะไรสักอย่างให้สำเร็จลุล่วง
.
เช่น เก็บกวาดบ้านให้เสร็จ ทำให้ผู้เขียนพบว่า การลงมือทำต่างหากที่เป็นการแสดงออก
.
ถึงความสามารถของเราอยากแท้จริง
.
คนในบ้านหรือคนอื่นก็จะเห็นเองว่า บ้านสะอาดแล้ว โดยที่เราไม่ต้องเปล่าประกาศ
.
เรายิ่งพูดสิ่งที่เราคาดว่าจะทำน้อย
.
ก็ยิ่งทำให้เราจำเป็นต้องใช้การกระทำเพื่อเป็นการแสดง
.
ให้เห็นถึงความคิดที่เราอยากจะแสดงต่อผู้อื่นหรือต่อโลก
.
เพราะในโลกใบนี้บุคคลที่ถูกกล่าวขานชื่นชมนั้นเป็นผู้ที่ " ถูกพูดถึงเยอะ " ไม่ใช่
.
ผู้ที่ " พูดเยอะ "
ผู้เขียนบทความ
คุณานนต์ ไข่มุกข์
