มีเท่าไหร่ก็ทำเท่าที่มีให้ดีที่สุดไปก่อน

มีเท่าไหร่ก็ทำเท่าที่มีให้ดีที่สุดไปก่อน

คนเรามักจะคิดว่าเราจะสมบูรณ์แบบก่อนถึงจะทำสิ่งนั้นๆได้ แต่ในความเป็นจริงนั้นความไม่สมบูรณ์นั้นแหละเป็นชีวิตและเป็นสิ่งที่คนที่เข้าใจเท่านั้นถึงจะได้ประโยชน์จาก “ความไม่สมบูรณ์แบบ” ไป

          อย่างวัยเด็กของคนทั่วไปนั้นเป็นวัยที่เรามีเวลาเยอะ แต่เราไม่มีเงิน เป็นวัยที่เราสามารถจะหาประสบการณ์ต่างๆไปเที่ยวเล่น ไปออกกำลังกาย ได้อ่านหนังสือ ดูหนังเป็นปริมาณมาก เพราะเราว่าง

หากเราโตขึ้นมาหน่อยเวลาเราก็มีน้อยลง เราเริ่มมีภาระมากขึ้น เราได้ทำอะไรที่ตอนช่วงวัยเด็กไม่ได้ทำ เราอาจจะอ่านหนังสือหรือดูหนัง ได้น้อยลง แต่เราได้ชดเชยมาแล้วหากตอนเป็นเด็กเราได้เก็บความรู้หรือประสบการณ์นั้นเต็มที่

เมื่อเราเป็นนักเรียน นักศึกษาได้มีโอกาสเรียนหนังสือ มีเวลาได้อยู่กับการคิดวิเคราะห์ เรียนรู้ แต่ยังมีเงินน้อยอยู่นั่น เราก็เพียงแต่ต้องทำอะไรสักอย่างในตอนนั้นให้ดีที่สุด

เมื่อเราทำงานความรู้ตลอดเวลาที่เราได้เรียนรู้ในวัยเด็กก็จะทำให้เราทำงานได้ง่าย มีความรู้เพื่อใช้แก้ปัญหาเพราะ เพราะเราได้สร้างหรือสะสมมาแล้วในอดีต

          ในแต่ละช่วงชีวิตเรามักจะมีอะไรที่ไม่ได้ดั่งใจ เช่นมีเงินแต่ไม่มีเวลา มีเวลา แต่อยู่ต่างจังหวัดไม่ได้อยู่กับครอบครัว เราเพียงแต่ต้องรู้ว่า “ใจเราต้องการอะไร” และเริ่มทำอะไรก็ได้ที่ขณะนั้นเราทำได้ แม้ว่าเราจะโหยหาสิ่งอื่นอยู่ แต่เมื่อวันที่เราผ่านช่วงชีวิตเหล่านี้ไปแล้วประสบการณ์ ความรู้ต่างๆที่เราได้ใส่ใจในวันนี้จะช่วยเสริมให้ชีวิตเราดีขึ้นเอง ผมว่าถ้าเรามีอะไรเราก็ทำมันให้ดีที่สุดไปก่อนแม้วันนี้เราจะไม่เห็นค่ามัน แต่วันที่เราไม่มีเวลาพอที่จะทำสิ่งนี้ เราจะเห็นคุณค่าจากการทำอะไรก็ตามให้ดีที่สุดในแต่ละวันเอง

คุณานนต์  ไข่มุกข์